اورشليم می‌گويد: «خداوند خوشی عظيمی به من داده و مرا شاد ساخته است! او لباس نجات و ردای عدالت را به من پوشانده است! من مانند دامادی هستم كه بر سرش تاج نهاده‌اند و همچون عروسی هستم كه با زيورآلات، خود را آراسته است.»
اگر عطای نبوت داشته باشم، و از رويدادهای آينده آگاه باشم و همه چيز را دربارهٔ هر چيز و هر کس بدانم، اما انسانها را دوست نداشته باشم، چه فايده‌ای به ايشان خواهم رساند؟ يا اگر چنان ايمانی داشته باشم كه به فرمان من کوهها جابه‌جا گردند، اما انسانها را دوست نداشته باشم، باز هيچ ارزشی نخواهم داشت.
