- پيدايش ۱
- پيدايش ۲
- پيدايش ۳
- پيدايش ۴
- پيدايش ۵
- پيدايش ۶
- پيدايش ۷
- پيدايش ۸
- پيدايش ۹
- پيدايش ۱۰
- پيدايش ۱۱
- پيدايش ۱۲
- پيدايش ۱۳
- پيدايش ۱۴
- پيدايش ۱۵
- پيدايش ۱۶
- پيدايش ۱۷
- پيدايش ۱۸
- پيدايش ۱۹
- پيدايش ۲۰
- پيدايش ۲۱
- پيدايش ۲۲
- پيدايش ۲۳
- پيدايش ۲۴
- پيدايش ۲۵
- پيدايش ۲۶
- پيدايش ۲۷
- پيدايش ۲۸
- پيدايش ۲۹
- پيدايش ۳۰
- پيدايش ۳۱
- پيدايش ۳۲
- پيدايش ۳۳
- پيدايش ۳۴
- پيدايش ۳۵
- پيدايش ۳۶
- پيدايش ۳۷
- پيدايش ۳۸
- پيدايش ۳۹
- پيدايش ۴۰
- پيدايش ۴۱
- پيدايش ۴۲
- پيدايش ۴۳
- پيدايش ۴۴
- پيدايش ۴۵
- پيدايش ۴۶
- پيدايش ۴۷
- پيدايش ۴۸
- پيدايش ۴۹
- پيدايش ۵۰
- در آغاز، هنگامی كه خدا آسمانها و زمين را آفريد، زمين، خالی و بی‌شكل بود، و روح خدا روی توده‌های تاريکِ بخار حركت می‌كرد.
- خدا روز هفتم را بركت داده، آن را مقدس اعلام فرمود، زيرا روزی بود كه خدا پس از پايان كار آفرينش، آرام گرفت.
- خداوند فرمود: «شايسته نيست آدم تنها بماند. بايد برای او يار مناسبی به وجود آورم.»
- پس خدا انسان را شبيه خود آفريد. او انسان را زن و مرد خلق كرد.
- رنگين‌كمان خود را در ابرها می‌گذارم و اين نشان عهدی خواهد بود كه من با جهان بسته‌ام.
- خدا فرمود: «روشنايی بشود.» و روشنايی شد.
- من با شما و با نسلهای آيندهٔ شما و حتی با تمام حيوانات، پرندگان و خزندگان عهد می‌بندم كه بعد از اين هرگز موجودات زنده را بوسيلهٔ طوفان هلاک نكنم و زمين را نيز ديگر بر اثر طوفان خراب ننمايم.
- و از آن دنده، زنی سرشت و او را پيش آدم آورد. آدم گفت:
«اين است استخوانی از استخوانهايم
و گوشتی از گوشتم.
نام او ”نسا“ باشد،
چون از انسان گرفته شد.»
به اين سبب است كه مرد از پدر و مادر خود جدا می‌شود و به همسر خود می‌پيوندد، و از آن پس، آن دو يكی می‌شوند. - تمام گياهان دانه‌دار و ميوه‌های درختان را برای خوراک به شما دادم.
- سرانجام خدا فرمود: «انسان را شبيه خود بسازيم، تا بر حيوانات زمين و ماهيان دريا و پرندگان آسمان فرمانروايی كند.»
