من مثل يک ورزشكار با تمرينهای سخت، بدنم را آماده می‌كنم، و آنقدر بر آن سخت می‌گيرم تا آن كاری را انجام دهد كه بايد بكند، نه آنچه را كه می‌خواهد. اگر چنين نكنم می‌ترسم پس از آنكه ديگران را برای شركت در مسابقه آماده كردم، خودم آماده نباشم و از شركت در مسابقه محروم گردم. اما نه تنها از اين بابت شاديم، بلكه وقتی با مشكلات زندگی و سختیهای روزگار نيز روبرو می‌شويم، باز خوشحال هستيم زيرا می‌دانيم اين سختیها به خير و صلاح ما هستند چون به ما می‌آموزند كه صبر و تحمل داشته باشيم. صبر و تحمل نيز باعث رشد و استحكام شخصيت ما می‌شود و به ما ياری می‌كند تا ايمانمان به خدا روز‌به‌روز قویتر گردد. چنين ايمانی سرانجام اميد ما را نيز نيرومند و پايدار می‌سازد.آیه بعدی!همراه با تصویر 
